Het koninklijk huis ondermijnt zichzelf

In het Algemeen Dagblad van vandaag staat onderstaand interview over het koninklijk huis. Door zich aan de voorhoede te stellen van een bestuurlijke elite die de idealen van het multiculturalisme en Europese eenwording uitdraagt, vervreemdt de koningin zich van een substantieel (en groeiend) deel van de Nederlandse bevolking, en ondermijnt daarmee de positie van het koninklijk huis, dat een goede rol in de Nederlandse samenleving zou kunnen spelen.
(Met andere woorden: alleen een bewegig van fatsoenlijk conservatisme kan Nederland voor toenemende polarisatie behoeden.)

Ik kom uit een protestants gezin, een echte CHU-familie. Het koninklijk huis, daar waren mijn ouders zeker niet tégen. Natuurlijk herinner ik me Juliana, op het jaarlijkse defilé bij paleis Soestdijk. Ik weet ook nog goed dat mijn familie in 1980, bij de kroning van Beatrix, in de huiskamer bijna ontplofte van verontwaardiging. Verschrikkelijk, vonden ze de rellen die die krakers veroorzaakten. Mijn ouders kozen toen duidelijk de kant van de Oranjes, en hebben mij een gezonde afkeer van gewelddadig links gatteisem bijgebracht.
Zelf ben ik geen principiële Oranje-basher. Ik zie zeker in dat de monarchie in onze samenleving een belangrijke functie vervult, als institutie die het gros van onze samenleving waardeert, ons land bindt en eenheid geeft.

Ik ben dan ook geen lid van het Republikeins Genootschap, al wordt de verleiding tegenwoordig wel steeds groter. Lange tijd heb ik eigenlijk niet veel nagedacht over het koninklijk huis. Het omslagpunt kwam met de drie ’M’-affaires; rond Máxima’s vader, die minister was geweest onder de Argentijnse dictator Videla; Mabel Wisse-Smit, de vrouw van prins Friso, die loog over haar relatie met crimineel Klaas Bruinsma. En Margarita en haar man Edwin de Roy van Zuyderwijn, die door het kabinet van de koningin was gevolgd.

Door die gebeurtenissen heeft de monarchie aan geloofwaardigheid ingeboet.
De publicist J.L. Heldring schreef daar wijze woorden over. Het koningshuis, vindt hij, is gebaseerd op een mythe; in een land is er één familie waarvan de oudste zoon of dochter per definitie de best gekwalificeerde persoon is om het staatshoofd te zijn. Iedereen snapt natuurlijk dat dat eigenlijk onzin is.
Maar om de mythe in stand te houden, moet er rondom het alledaagse leven van de koningin, prinsen en prinsessen, een waas van mysterie blijven hangen. We moeten niet te veel van hen weten. Toen al die vuile was op straat kwam te hangen, vroeg ik mezelf af: zijn de Oranjes niet bezig hun eigen positie te ondergraven?

Dat die vrees terecht is, bewijzen de incidenten van de afgelopen tijd. Het Koninklijk Huis stapelt fout op fout - en is inderdaad veel te progressief. Daardoor vervreemden de Oranjes zich van een groot deel van onze autochtone bevolking.
Denk nog eens terug aan de moord op Pim Fortuyn. Beatrix heeft zijn naam nooit genoemd. Pijnlijk. En wat gebeurde er na de moord op Theo van Gogh? Zocht Beatrix zijn ouders op? Welnee. De koningin en premier Balkenende gingen naar een moskee, naar een Islamitisch koffiehuis en naar een Islamatische school.
Geen moment heeft Beatrix op die cruciale momenten laten blijken dat ze er voor álle Nederlanders is en ook de onzekerheid en de gevoelens van vervreemding van de autochtone bevolking begreep. Tamelijk fataal, vind ik.
Het Koninklijk Huis maakt, heel kwalijk, deel uit van een bestuurlijke elite die vooral twee dingen nastreeft: een multiculturele samenleving en Europese eenwording.
De gewone Nederlander wordt verteld dat hij eigenlijk niet bestaat. Volgens prinses Máxima is er immers niet zoiets als een Nederlandse identiteit. Diversiteit, hoe meer culturen hoe beter - dat ideaal propageert zij. Terwijl de afgelopen jaren juist hebben laten zien welke ravages daardoor worden aangericht; grote problemen in achterstandswijken, zwarte scholen, noem maar op.
Schandalig ook, dat Beatrix onlangs in een voorwoord van een boekje de loftrompet afstak op ’Europese integratie'.
Dat betekent dus: het opgeven van veto’s, en bijvoorbeeld geen eigen immigratiebeleid meer. De koningin vindt dat kennelijk geen probleem, maar de bevolking heeft in 2005 bij het referendum toch duidelijk laten merken dat zij daar anders over denkt.
Sommigen zeggen dan dat leden van het Koninklijk Huis waarschijnlijk slecht geadviseerd worden. Dat geloof ik niet, daarvoor is er te veel gebeurd. Er lijkt mij duidelijk sprake van een agenda.

Over Beatrix’ kersttoespraak was ik echt kwaad. Natuurlijk richtte zij zich tegen Geert Wilders. Al ben ik het niet met hem eens, hij is met Rita Verdonk wel goed voor pakweg 25 tot 30 zetels. Van deze mensen keert de koningin zich af. Tegen hen zegt ze: ‘U bent te hard, te grof, stop daar alsjeblieft meteen mee’. Dat is verkeerd en ondoordacht, een beetje dom.
Waarom durft de koningin niet de vraag te stellen wat achter dat onbehagen zit? Waarom toont ze geen begrip voor de onrust in de samenleving? Probeer de kloof die er is te overbruggen! De koningin had best kunnen vertellen dat er in ons land bepaalde mores heersen. Dat Nederland een democratische rechtsstaat is en dat wij van nieuwkomers verwachten dat zij zich daar aan aanpassen.
Maar niks daarvan. De koningin klaagt over de toon, maar mensen die dat doen willen vaak het liedje niet horen.
De Oranjes tonen zich zo geen symbool van eenheid. Ze verscherpen juist de polarisatie, vergroten de verdeeldheid. Van een deel van de Nederlanders wil Beatrix kennelijk niet meer de koningin zijn.
De Koninklijke familie heeft een agenda. Vroeger beschermden ze de bevolking tegen de regenten, nu vormen ze samen met de regenten een soort conglomeraat dat vooral één ding wil: terug naar de tijd van vòòr Pim Fortuyn.
En wat zie je nu: de helft van de bevolking is het eens met Wilders, die oppert Beatrix uit de regering te zetten. Dat moet pijn doen, dat zal ze nooit hebben verwacht.
Het Koninklijk Huis is net als het politieke centrum bezig zichzelf te ondermijnen. Ik hoop er niet op, maar als Oranjes hier geen lessen uit trekken, en blijven wegkijken, verspelen ze op een gegeven moment hun krediet. Dan is genoeg genoeg. Dan zijn er op een gegeven moment meer politieke partijen die zeggen: ga op zijn minst maar die regering uit, een ceremonieel koningschap is wel genoeg.