3.11.08

Europa is beter af met McCain

Als John McCain de verkiezingen verliest, zit de wereld opgescheept met het raadsel dat Obama heet. Onder hem zal Amerika op Europa gaan lijken, vreest Bart Jan Spruyt.

Op de dag waarop de uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen bekend zal zijn, woensdag dus, zondert protestants Nederland zich af voor een dag dan wel een stonde van dank voor ‘gewas en arbeid’. Zullen de polders woensdag daveren van de psalmen, thank God, McCain has won?

Wonderen zijn nooit de wereld uit, maar op grond van alle peilingen is de kans op een overwinning van McCain zeer gering. Er waait een nieuwe wind door Amerika en alle hints die die wind aandraagt, komen erop neer dat Obama de 44ste president van de Verenigde Staten wordt.

Het verlies van McCain zal om meerdere redenen zeer betreurenswaardig zijn. In Europa is Obama nu al een messias. Hoe ‘behoudend’ hij op sommige onderwerpen is, is in Nederland nauwelijks bekend. Zo is Obama tegen (of zei hij tijdens zijn campagne in ieder geval dat te zijn) het homohuwelijk, is hij voor de doodstraf en het recht op wapenbezit en voor meer militairen (ook Europese soldaten) in Afghanistan. Veel Europeanen zullen teleurgesteld in hem raken. Maar er blijft genoeg radicaals over dat hun – anders dan mij, en nog tien Nederlanders en 151 miljoen Amerikanen – bevalt.

Een verlies van McCain zal in de eerste plaats betreurenswaardig zijn omdat de Amerikanen dan een president – en de wereld een machtigste man – zullen krijgen die niet het open boek is dat de all American hero John McCain is, maar het enigma Obama.

Obama’s afkomst is al een raadsel. Hij is de zoon van een studente uit Kansas en een buitenlandse student uit Kenia. Na de echtscheiding hertrouwde zijn moeder met een andere buitenlandse student, uit Indonesië. Obama ging naar school in Jakarta, en werd later in Hawaï door zijn grootouders opgevoed, voordat hij in 1979 op het Amerikaanse vasteland ging studeren.

Die exotische afkomst is natuurlijk geen politiek probleem, maar wél de zoektocht naar zijn identiteit die hem in contact bracht met rare radicale denkers en activisten.

Alle kritiek op zijn affiliaties met extreemlinkse figuren snijdt wel degelijk hout. Obama is bekeerd en getrouwd door de racistische dominee Jeremiah Wright, de man van God damn AmeriKKKa (KKK staat, zoals bekend, voor de Ku Klux Klan), bij wie hij twintig jaar in de kerk zat. Hij is geïndoctrineerd door het gedachtengoed van de joodse activist Saul Alinsky, die zijn aanhang leerde hoe het systeem te infiltreren om de massa rijp te maken voor change, al heeft het geen idee waarin die verandering bestaat. En er zijn Obama’s contacten met William Ayers, lid van de terroristische organisatie Weather Underground die diverse bomaanslagen pleegde. Volgend jaar verschijnt het boek van Ayers tegen de blanke overmacht (white supremacy) in Amerika.

Maar in Europa vinden we dat niet erg. Een link met radicaal-links activisme, zo denken wij hier, laat vooral zien dat iemands hart op de juiste plaats zit.

Zijn radicalisme heeft Obama verleid tot de uitspraak, gedaan tijdens een avond voor donateurs in Californië, dat de blanke lagere middenklasse ‘verbitterd’ zou zijn over de gevolgen van de ‘globalisering’ en dat zij troost zocht in religie en wapens. Dat was natuurlijk een gotspe, of beter: een onvergeeflijke chutzpah.

Radicaal is Obama ook in zijn sociale politiek. Een Republikein als McCain kiest principieel voor zelfbestuur en eigen verantwoordelijkheid. Obama wil – zoals elke socialist – welvaart herverdelen, spread the wealth around, zoals hij tegen Joe the plumber zei. Daarom wil Obama een belastingverhoging voor rijken, en dat ben je bij Obama wanneer je een inkomen hoger dan 250.000 dollar hebt. Obama heeft dat geld hard nodig voor zijn plannen met betrekking tot de gezondheidszorg die 110 miljard dollar kosten.

Maar ook dat vinden we in Europa natuurlijk geweldig. De overheid moet een schild voor ‘de zwakken’ zijn, en dat mensen als gevolg daarvan vaak vooral nóg zwakker worden en dat een dergelijke politiek onze concurrentiekracht danig vermindert, nemen wij graag voor lief.

En radicaal is Obama ook in zijn buitenlandse politiek: radicaal anders dan Bush de afgelopen acht jaar is geweest. Obama is de man van het multilateralisme, van overleg en diplomatie en compromissen, en velen zien die houding als een terechte afrekening met het unilaterale spierballenvertoon dat de neocon Bush heeft laten zien.

Zo zien we dat in Europa graag: praten met Teheran in plaats van die zenuwachtig makende dreigementen met bombardementen. In Europa, anders dan in republikeins Amerika, vergeten we graag dat we een vijand hebben op het moment dat iemand (een land, een religie, een cultuur) ons als vijand beschouwt, en dat we die vijand niet kunnen overwinnen door te praten maar door geweld, hoe abject ook.

Voor dat geweld hebben we binnen de grenzen van de rechtsstaat de gedisciplineerde rotzakken van de veiligheidsdiensten, en hebben we op het internationale toneel het ruwe en ongepolijste Amerika. Dat Amerika blijft onder McCain en Palin – dat Amerika dat al verschillende keren de wereld heeft gered – en dat verdwijnt onder Obama. We krijgen dan weer het Amerika van Jimmy Carter, met gegijzelde diplomaten en militaire onmacht.

Dat is altijd het probleem: dat links parasiteert op de successen van rechts. Rechts moet altijd het geld verdienen dat links uitgeeft, de troep opruimen die het radicalisme veroorzaakt, en middels een surge de orde herstellen die een linkse presidentskandidaat de kans biedt goede sier te maken met de belofte van een spoedige terugtrekking van Amerikaanse troepen.

Jammer, erg jammer zal het dus zijn wanneer McCain morgen verliest – omdat Amerika dan op Europa gaat lijken.

Maar in een land waarin zowel de Democraten als de Republikeinen zichzelf als een vervolgde minderheid zien, is een woord van relativering op zijn plaats. Als McCain verliest, is dat voor conservatieven een blessing in disguise. Als de gematigde, centrumrechtse McCain de nieuwe president wordt – en wanneer, als gevolg daarvan, de conservatieve beweging zowel als de Republikeinse Partij zijn kleur zal aannemen – dan zal McCain rechts scherper kritiseren dan links, omdat rechts immers staat voor haat en verdeeldheid. Kritiek op links zal dan dus vier jaar lang niet mogelijk zijn en het conservatisme zal naar de marges van het politieke en intellectuele debat worden verdrongen. Wanneer McCain verliest en de radicaal Obama wint, zal kritiek op links jaren lang aan de orde van de dag zijn en de conservatieve beweging daarmee uiterst relevant.

En dat is toch ook een wenkend perspectief – zolang het verlies van McCain eervol zal zijn.

*) Dit artikel verscheen op 3 november 2008 in NRC Handelsblad.

8 comments:

Mark Evers said...

Geachte heer Spruyt,
ik ben blij dat u in deze laatste column toch met veel meer hart en ziel pleit voor McCain dan u in eerdere bijdragen deed.
Laten we niet vergeten dat de man zijn armen niet omhoog kan tillen noch zijn eigen das kan strikken om de vrijheid die u en ik in bruikleen van onze kinderen hebben te verdedigen.
Ik hoop en vertrouw op het gezonde verstand van Middle America
Mark Evers

Unknown said...

Beste meneer Spruyt,

Met veel plezier heb ik uw artikel in het NRC handelsblad van 3 november gelezen. Ik zou graag van deze gelegenheid gebruik maken om u op een aantal punten te wijzen, die in het vervolg wellicht - zeker voor een historicus als u - relevant kunnen zijn bij het schrijven van zulke artikelen.

Ten eerste heet uw artikel "Europa is beter af met McCain". Het is buitengewoon jammer dat u vervolgens niet ingaat op de redenen waarom McCain beter is voor Europa, zowel strategisch als economisch en politiek. U vervalt eigenlijk in een negatieve aanval op diens tegenhanger, Barack Obama.

Ten tweede haalt u in die negatieve waterval een aantal onderwerpen aan die mijns inziens buiten de context worden geplaatst.

U geeft af op de 110 miljard dollar die Obama nodig heeft voor zijn plan voor de gezondheidszorg, maar vergeet te vermelden dat de oorlog in Irak de VS geschat 1,2 triljard zullen kosten.

Vervolgens heeft u problemen met het feit dat Obama met Teheran zou willen praten. U vergeet dat Irak vanuit geostrategisch oogpunt altijd een tegengewicht voor Iran is geweest. Nu de Amerikanen met 1,2 triljard dollar aan tanks de woestijn zijn binnengerold, heeft Iran rustig tijd gehad - zonder de vervelende Saddam Hussein als buur - haar positie in het Midden-Oosten te versterken, ondanks alle embargo's en sancties.

Feit is dat Amerika een fout heeft gemaakt door Irak binnen te vallen. De regionale balans in het Midden-Oosten is daardoor verstoord. Verder hadden de VS geen idee van de situatie in het land en waren zij ongevoelig en daardoor incompetent om de naoorlogse situatie te beheersen en besturen. De sektarische strijd is daar het voorbeeld van. Bovendien hebben de Verenigde Staten nu zo'n grote staatsschuld dat de toekomst van dat "ruwe en ongepolijste Amerika" hoogst onzeker zal blijken. Haar macht en invloed is tanende. Dat heeft Bush gebracht, en dat zou McCain ook hebben gebracht.

Ik sluit af door te zeggen dat ik u gelijk geef op het punt dat de verkiezing van Obama voor de conservatieven een blessing in disguise zal zijn. De Grand ole party kan dan haar wonden likken en veilig kritiek leveren op een Democratische presidentskandidaat die na acht jaar olifant-in-het-witte-huis zo'n enorme puinhoop aantreft en enorme bergen werk te verzetten heeft, dat punten voor kritiek niet moeilijk te vinden zullen zijn.

Met vriendelijke groet,

Frans Vanderfeesten

Raymond Franz said...

Mijn beste Spruyt,

Laten we uw redeneringsprincipe eens toepassen op McCain.

McCain is een zogenaamde oorlogsheld, maar heeft nooit een oorlog gewonnen. McCain is neergeschoten boven VietNam en is niet gedood omdat pap en opa beiden admiraal waren en little John derhalve handelswaar. McCain heeft zijn "so called experience" opgedaan in een verloren oorlog. Eerst Bush die zijn ervaring heeft opgedaan als dienstweigeraar, daarna McCain die zich heeft laten pakken door guarilios. Dan nog beter Reagan die Rambo als held der natie aanwees. Die weerstond die gooks tenminste.

Daarbij komt dat McCain helemaal geen echte Amerikaan is maar een Schot, die gewoonlijk in rokken lopen, gierig zijn en waar het altijd slecht weer is.

Cut the crap:
Weet waarde Spruyt wel dat in de VS het juist de Republikeinen zijn die het land in grote schulden achterlaten? Clinton sloot zijn termijn af met een overschot. Reagan niet, Bush Sr niet, Bush Jr niet.
Misschien is liberalisme toch beter dan die ongebreidelde haat en afkeer van links dat ieder welluidend argument laat verstommen en dat zich zo graag laat voorstaan op klassiek conservatisme. Terwijl het niet verder komt dan het niveau van Hart van Nederland. Joe the Plumber was geen plumber maar wel rechts. Waarde Spruijt de intellectueel is rechts maar that's it ....

Unknown said...

Wij staan qua politieke denkbeelden vrij ver uit elkaar. Dan valt er over veel van wat u schrijft in dat artikel door te discussiëren, maar dat zal ik niet doen. Ik deel overigens uw verwondering over het vrij blinde enthousiasme over Obama, zonder dat ik me daardoor nu aan McCain zou willen overleveren.

Het is echter met name een alinea waar ik toch grote bezwaren over heb. Zeker als collega historicus. Feiten zijn dan toch belangrijk. En we hebben het hier over de VS, dus onderbouwing moet dan ook kloppen met Amerikaanse feiten.

(Uw tekst in het cursief):

Dat is altijd het probleem: dat links parasiteert op de successen van rechts.

Heldere stelling, nu de feiten als argument.

Rechts moet altijd het geld verdienen dat links uitgeeft

Het zal u toch niet zijn ontgaan dat de VS momenteel, na 8 jaar Bush, een record begrotingstekort heeft. Het vorige record is gevestigd na 8 jaar Reagan/Bush, vooral door de radicale begrotingspolitiek onder Reagan (zie hiervoor bijna hilarische boek van de begrotingsdirecteur van Reagan, David Stochman: ‘Thriumph of Politics’). Het was juist onder Clinton (goed, zeker geholpen door de economie) dat overheidsfinanciën weer heel stuk op orde kwam.

de troep opruimen die het radicalisme veroorzaakt

Recente voorbeelden in Amerikaanse context? Met alle goede wil kan ik me daar geen voorbeeld van herinneren, wellicht de buitenlandse politiek van Carter, alhoewel hij natuurlijk geen ‘radicaal’ was, hooguit te naief. Radicalisme is mijn inziens in de VS sowieso nooit aan de macht geweest.

en middels een surge de orde herstellen die een linkse presidentskandidaat de kans biedt goede sier te maken met de belofte van een spoedige terugtrekking van Amerikaanse troepen.

Ook hier ken ik geen voorbeelden van, hooguit andersom! 5 grotere oorlogen in de 20ste eeuw voor de VS: Tweemaal W.O., Korea, Vietnam en eerste Golfoorlog. Eerste vier oorlogen zijn door democraten gestart. Wereldoorlogen ook onder democraat beëindigd. Korea einde onder Eisenhower), terugtrekking in Vietnam was onder Nixon/Ford. Eerste Golfoorlog: ‘in and out’ door Bush. Geen idee over welke ‘surge’ u het heeft….


Wellicht zie ik dingen over het hoofd?

Anonymous said...

Een presidentschap van Obama zal een verademing zijn, voor het land zelf en voor de wereld. Hij zal het morele gezag van Amerika herstellen, na de ravage van Bush, die zijn land bestolen, geplunderd en bedonderd heeft en op leugens gebaseerde oorlogen is gestart die het Midden-Oosten diepgaand gedestabiliseerd hebben. De megalomane 'Empire'-fantasieën van de neoconservatieven hebben Amerika ernstig verzwakt. De Republikeinse partij zal gemarginaliseerd raken. Ze hebben hun romp nog over, de 'pro-Amerika' delen van Amerika. Kunnen ze de komende jaren schuimbekkend fulmineren tegen de rest van Amerika: allemaal terroristen-vriendjes, hippies, feminazi's, socialisten en andere radicalinski's.

Unknown said...

Geachte heer Spruyt,

In uw artikel noemt u Obama een enigma. In dat licht is kritiek op hem moeilijk hard te maken, we weten immers nog te weinig. Wat we wel weten is dat acht jaar Republikeinse hegemonie in de Amerikaanse politiek, het land geen goed heeft gedaan. Waarom zou dan 'no change' verstandiger zijn? Vanuit een conservatief oogpunt wellicht veilig, maar niet erg realistisch. Ook uw conclusie dat Europa beter af zou zijn met McCain lijkt mij erg voorbarig, laat staan wat een evt. president Palin zou brengen.

Een groot deel van uw betoog bestaat verder uit historisch onjuiste conclusies (zoals eerder aangegeven) en karikaturale verdachtmakingen, zoals de affiliaties met extreemlinkse figuren. Verdachtmakingen die door een aantal prominente Republikeinen als irrelevant terzijde zijn geschoven en in sommige gevallen door John McCain zelf. Als u verderop Obama's uitspraak over "de blanke lagere middenklasse" als radicaal of tenminste radicaal geinspireerd duidt, vraag ik mij af wat er voor een discussie nog overblijft aan niet-radicale uitspraken. Hieraan bemeten is de inhoud van uw artikel een stuk radicaler.

Het kritisch volgen van Obama is zeer welkom, maar het ouderwets zeuren over de linkse spilzucht en andere links-rechtse loopgravenoorlogvoering, is niet erg productief. Een houding waartegen Obama expliciet campagne heeft gevoerd en Amerika hardgrondig "NO" tegen heeft gezegd. Het lijkt wel of u dat helemaal heeft gemist!?

Het moet nog blijken of Obama een goede president wordt, maar een grote meerderheid van Amerikanen heeft vertrouwen in hem. Een groot deel van deze stemmers zal bovendien de komende jaren de Amerikaanse economie moeten aandrijven. Een economie die het niet bepaald moet hebben van de middelste staten van Amerika waar een van de commenters zo'n vertrouwen in stelt. Ik ben benieuwd hoe we er over een jaar tegen aan kijken.

Met vriendelijke groet,

Laurens van der Klis

J.F. van Dijkhuizen said...

Dat bij Bart Jan Spruyt respect voor feiten en inhoudelijke argumentatie het wel heel spectaculair aflegt tegen ideologische vooringenomenheid, hoeft nauwelijks betoog. Barack Obama als linkse potverteerder die straks ‘parasiteert op de successen van rechts’; je moet het maar verzinnen. Weet Spruyt echt heel zeker dat zowel de ‘troep’ in Irak als het gapende gat in de Amerikaanse overheidsbegroting door ‘links’ zijn veroorzaakt? Spruyt mag Obama radicalisme verwijten, echt radicale opvattingen heeft hij zelf. Iedere poging om de scherpe randjes van het kapitalisme ook maar enigszins bij te vijlen, bijvoorbeeld door te zorgen dat ook kinderen uit de laagste inkomensgroepen toegang hebben tot medische zorg, ziet hij als een vorm van links extremisme.

Wellicht minder evident is Spruyts slinkse verdachtmaking van Obama’s etnische afkomst. Obama is een enigma, zo schrijft hij, en dat begint ‘al’ bij zijn afkomst (Kansas, Kenia, Indonesië, Hawaï). Die ‘exotische afkomst’ is volgens Spruyt op zich niet een politiek probleem, maar heeft wél geleid tot Obama’s zoektocht naar zijn identiteit, die hem vervolgens in contact bracht met radicaal-linkse figuren. Het gaat Spruyt om dat laatste punt, en dat roept de vraag op waarom hij Obama’s etnische achtergrond dan überhaupt noemt. Hij suggereert zo immers wel degelijk een verband tussen Obama’s achtergrond en diens ‘radicalisme’: mensen met een ‘exotische’ etnische identiteit laten zich gemakkelijk door gevaarlijke linksen ‘indoctrineren’. Zo wordt Obama’s afkomst met terugwerkende kracht verdacht.

Dit stuk is een giftige cocktail van ideologische verblindheid en etnische achterdocht, en toont het intellectuele en morele failliet van het neoconservatisme. Ironisch genoeg heeft het Amerika dat Spruyt zo adoreert die ideologie zojuist bij het grof vuil gezet.

Cindy said...

Wat een prachtige reacties om te lezen, ik geniet van de manier waarop een aantal reageerders het voor "the one" opneemt. Ons rest slechts het afwachten tot President Obama de fout in zal gaan zodat wij hem keihard kunnen neerhalen. Iets anders kunnen "wij" immers niet? Niemand kan aantonen waarom McCain zo veel beter zou zijn geweest voor Amerika, Europa.. de wereld. Als eerste punt haal ik graag zijn energiebeleid aan. Waarom afhankelijk blijven van Mullahs en Putin? Boren, kernenergie, windenergie..combineer alles en je hebt ze niet meer nodig. Gevolg, de omgekeerde globalisering zal weer omdraaien.

Praten met Ahmadinejad is gevaarlijk en waarom praten met een man die niets dan kwaad in zich heeft? Krachtig optreden, zijn macht en bestaan gewoon keihard ontkennen. Denk aan Reagan in zijn strijd tegen het communisme of denk aan Chamberlain en zijn gesprek met Hitler.

Maar het pleiten voor McCain heeft al lang geen nut meer, natuurlijk. Dus kan ik net zo goed gaan vertellen wat het is dat Obama nu al tegen is gekomen.

Hamas wil in gesprek met hem! Maar wel onder hun voorwaarden, dat wil zeggen dat Hamas erkenning eist. Aangezien Obama heeft gezegd met iederene in gesprek te willen zonder daar voorwaarden aan te stellen heeft hij een enorme troef uit handen gegeven. Dat hij nu al omdraait zegt genoeg over hem.

Draaien in zijn belastingstandpunt doet hij ook al. De belastingen zullen omhoog gaan, voor iedereen.

Praten met Medvedev heeft Obama al gedaan, vreemd genoeg stelt Obama namelijk wel eisen aan het raketschild in polen. Medvedev en Putin blij, Kaczynski ongerust.

En zo houden wij Obama in de gaten. Ik voorzie een flitscarriere voor hem, a la Carter. Dan weten we gelijk dat Obama over een X aantal jaren op de thee zal gaan bij Hamas.

En het mooiste nu is dat de democraten alles hebben, inclusief het huis en de senaat, wat er deze periode fout gaat kan alleen de democraten aangerekend worden. Men vergeet namelijk wel eens dat de democraten de afgelopen perioden ook een meerderheid hadden....

Clinton sloot trouwens zijn termijn af met een overschot .. dat overschot van toen zijn de problemen van nu, maar daar hoor je niemand over.