Israël

In de Elsevier van deze week gaat mijn column over Israël:


'... Loyaliteit aan Israël is een morele plicht voor ieder mens die in de westerse beschavingstraditie is opgevoed. Als buitenpost van het Westen in het Midden-Oosten, als klein en democratisch land dat omringd wordt door staten die uit zijn op zijn vernietiging, heeft de staat Israël de taak zijn burgers tegen geweld van buitenaf te beschermen. Die staat is er gekomen omdat 2000 jaar geschiedenis duidelijk had gemaakt dat de Joden voor hun veiligheid niet op de welwillendheid van anderen konden vertrouwen. De geschiedenis van Israël sinds 1948 heeft duidelijk gemaakt dat overleven in de echte wereld, de wereld waarin wet noch recht gelden en waar de hoofdrolspelers zich al helemaal niets door het internationale recht laten gezeggen – een wereld ver verwijderd van het gebabbel in de Tweede Kamer - alleen mogelijk is met behulp van de methode Israël. Als je een vijand hebt, al is het maar omdat een land of geloof jou tot zijn vijand heeft verklaard, dan moet je niet gaan zitten afwachten wat die vijand gaat doen maar hem preventief bestrijden (in het binnenland bijvoorbeeld door administratieve detentie).

Het enige dat misschien zorgen wekt, is de strijdbaarheid van de Israëlische regering. Hamas heeft de afgelopen drie jaar 6.464 raketten op Israël afgevuurd. In plaats van Hamas direct aan te vallen, heeft Israël drie jaar lang gewacht, totdat de situatie ‘ondraaglijk’ was geworden en ‘de Israëli’s het gewoon niet meer konden verdragen’ (zei minister Tzipi Livni). Betekent dit dat de raketaanvallen van Hamas op Israël op een gegeven moment ook draaglijk kunnen zijn en dat Israël dan zal terugkeren tot een politiek van het zoeken van vrede met de Arabieren? Als dat zo is, dan betekent dat dat Israël inmiddels ook het modern-liberale axioma over geweld als ‘uiterste redmiddel’ heeft omhelsd.

Dat zou jammer zijn...'


Lees de hele column in de Elsevier van deze week. U kunt zich hier abonneren.